Η αλήθεια συνήθως πονάει

Διαβάζω καθημερινά διάφορα σχόλια για τη συνέντευξη της Νάνας Μούσχουρη σε Γερμανικό ΜΜΕ. «Σοκ, προκαλούν τα όσα είπε η Μούσχουρη», διαβάζω, «Ντροπή» κράζει κάποιος άλλος. «Γλύφει τους Γερμανούς», λέει μια άλλη. Ομολογώ πως δεν είχα διαβάσει τη συνέντευξή της. Έψαξα λοιπόν να βρω αυτούσια τη συνέντευξη και όχι απόσπασμα. Ξέρετε, στον χώρο μας ξέρουμε πολύ καλά πώς να υπερτονίσουμε κάτι μέσα σε ένα κείμενο και πώς να κρύψουμε κάτι άλλο. Έτσι λοιπόν ήθελα να διαβάσω όλη τη συνέντευξη. Τι αποκόμισα απ’ αυτή; Αυτό που πάνω κάτω περίμενα. Η ευρωπαϊκής κουλτούρας Μούσχουρη, απλά δήλωσε την αλήθεια. Μπορεί να μας ξενίζει αυτό, αλλά είναι η αλήθεια.

Έχουμε μάθει να μας χαϊδεύουν τα αφτιά. Να κρύβουμε μόνοι μας τα λάθη μας, πιστεύοντας πως έτσι δεν υπάρχουν. Έχουμε μάθει σαν την στρουθοκάμηλο να βάζουμε το κεφάλι στο χώμα. Υπάρχουν κι άλλα, που μπορούμε να πούμε, για παράδειγμα, πως μας φτύνουν κι εμείς λέμε πως βρέχει κτλ κτλ.

Νάνα Μούσχουρη:

«Όλοι είναι δυσαρεστημένοι με τους Έλληνες σήμερα, κάτι που κατανοώ και θεωρώ σωστό. Είμαι θυμωμένη με τους Έλληνες και προπαντός με τους πολιτικούς που είναι υπεύθυνοι για τα προβλήματα».

Που ακριβώς είναι το λάθος σε αυτό που είπε; Στο ότι εκτός των πολιτικών τα χώνει και στους απλούς πολίτες. Μάλιστα. Λάθος είναι αυτό; Όλοι μας δηλαδή είμαστε υποδείγματα φορολογούμενων πολιτών και φταίνε μόνοι οι πολιτικοί.

Νάνα Μούσχουρη:

«Οι σοσιαλιστές έφεραν τη χώρα στην κατάσταση που είναι σήμερα. Ενθάρρυναν τους ψηφοφόρους τους να πιστεύουν ότι δε χρειάζεται να εργάζονται πολύ στις σίγουρες και καλοπληρωμένες δουλειές τους».

Μέγα ψέμα ε; Φτύναμε αίμα στη δουλειά τη δεκαετία του ’80 πχ ή και του ’90 και η Μούσχουρη μας αδίκησε.

Νάνα Μούσχουρη:

«Χρειαζόμαστε την Ευρώπη, όλοι μας. Ακόμη και οι Ελληνες πρέπει να μάθουν ότι πρέπει να εξοφλούν τα χρέη τους. Τα τελευταία 30 χρόνια, από τότε που μπήκαμε στην ΕΕ, ζούσαμε σε ένα ψέμα, μέσα σε μια ψεύτικη ευημερία. Και πιο εύποροι ήταν αυτοί που επέλεξαν ποιοι θα τους κυβερνούν».

Ψέματα λέει ε; Δεν ζούσαμε σε ψέμα. Όλα όσα αγοράζαμε το κάναμε με τα λεφτά που βγάζαμε από τη δουλειά μας, όχι από αλόγιστα δάνεια ή κάρτες.

Ας κοιτάξουμε λίγο τον καθρέπτη και όχι για το πόσο όμορφοι είμαστε, αλλά για το πόσα λάθη κάναμε. Τότε θα αισθανθούμε πιο δυνατοί και πιο σίγουροι για τον εαυτό μας. Τότε θα έχουμε ξεκινήσει την πορείας της ανόδου.

                                                                             Διονύσης Στρούμπος

Εδώ ο κόσμος δεν έχει να φάει...

...και άλλοι πετάνε τα λεφτά τους στα σκουπήδια. Εντάξει, δεν λέω η τέχνη δεν έχει τιμή, επίσης δεν είναι σκουπήδια. Αλλά σε μια εποχή που σε όλη την Ευρώπη, αλλά και την Αμερική, υπάρχει τεράστιο οικονομικό πρόβλημα, για τον απλό λάο, υπάρχουν άνθρωποι που προκαλούν. Συλλέκτης έργων τέχνης έδωσε το ποσό των 662,500 δολαρίων για να αποκτήσει το πορτραίτο της Ελίζαμπεθ Τέιλορ φιλοτεχνιμένο με τον ιδιαίτερο τρόπο του Άντι Γουόρχολ.

Το πορτραίτο που βλέπετε στη φωτό είναι από τα πλέον κλασικά του εκκεντρικού δημιουργού, που έχει με παρόμοιο τρόπο ζωγραφίσει τεράστιες προσωπικότητες διαφόρων χώρων και δεκατιών. Μερικά από τα γνωστά πορτραίτα του Άντι Γουόρχολ:

Πολίστριες στην κυρφή του Ολύμπου...

Οι Παγκόσμιες Πρωταθλήτριες

Είναι κοπέλες, είναι πιτσιρίκες – κι ας λένε κάποιες πως μεγάλωσαν – είναι αθλήτριες κι εδώ και μερικούς μήνες φιγουράρουν στην κορυφή του κόσμου. Δεν είναι κουίζ. Τα βαριέμαι πολύ. Αν θες να πεις κάτι πες το να τελειώνουμε. Είναι η Εθνική ομάδα πόλο των γυναικών. Ομαδικό άθλημα στην κορυφή του κόσμου. Δεν το ζούμε κάθε μέρα ε; Αυτά τα κορίτσια λοιπόν κρέμασαν στο στήθος τους το χρυσό μετάλλιο. Πέρασαν από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη και τελικά έφτασαν να ολοκληρώσουν τον δικό τους άθλο. Ξέρετε το πόλο είναι άθλημα περίεργο. Δύσκολο, το πιο δύσκολο από τα ομαδικά. Στα ατομικά είναι η κολύμβηση ανοιχτής θαλάσσης, (άποψη προσωπική) αλλά αυτά θα τα πούμε μια άλλη φορά. Το πόλο λοιπόν, είναι το πιο δύσκολο, σχεδόν σκληρό, πόσο μάλλον για τα κορίτσια. Ξύλο έξω από το νερό – ρωτήστε την Αντωνάκου και την Λαρά – ξύλο και μέσα, ρωτήστε την Ρουμπέση και την Ασημάκη.

Γιώργος Μορφέσης

Προπονητής ο Γιώργος Μορφέσης. Τον ρώτησα πως «καταφέρνει» τόσες γυναίκες μαζί και μου απάντησε χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, «δεν βλέπεις, 60 κιλά έχω μείνει». Αυτά τα κορίτσια δεν περίμεναν τα βραβεία του ΠΣΑΤ για να καταλάβουν τι έχουν πετύχει. Δεν περίμεναν τα βραβεία του ΠΣΑΤ για να αισθανθούν τη χαρά και την υπερηφάνεια της κατάκτησης της κορυφής. Περίμεναν τα βραβεία του ΠΣΑΤ για να αισθανθούν πως ο Τύπος, μπορεί να μην τους δίνει χρήματα, αλλά τους δίνει την ηθική ικανοποίηση και επιβράβευση πως έχουν ξεπεράσει το ποδόσφαιρο, πως έχουν πετύχει κάτι περισσότερο από το μπάσκετ και τους αξίζει η προσοχή και η προβολή. Όχι για το «εγώ» τους, αλλά για την αξία της επιτυχίας τους και για την Εθνική υπερηφάνεια, που δύσκολα την απολαμβάνουμε στις μέρες μας. Τα βραβεία του ΠΣΑΤ, by the way, που λένε και στο χωριό μου, ήταν τραγικά για μια ακόμη φορά και θύμιζαν δεκαετία του ’80, έδωσαν στα κορίτσια μια ηθική ικανοποίηση πως ο Τύπος δεν τους έχει γυρισμένη την πλάτη. 

Αλεξάνδρα Ασημάκη

Αυτό που δεν κατάλαβα βέβαια, είναι γιατί – και πιστεύω πως αποτελεί Παγκόσμια πρωτοτυπία – δεν ψηφίστηκε κορυφαία αθλήτρια η… κορυφαία και σε ομαδικό, αλλά κυρίως σε ατομικό επίπεδο, Αλεξάνδρα Ασημάκη. Δηλαδή η κορυφαία αθλήτρια του κόσμου, είναι δεύτερη καλύτερη στην Ελλάδα; Το σχολίασα στην αίθουσα και ουκ ολίγα μάτια σχεδόν αγριεμένα έπεσαν επάνω μου, έτοιμα να με φάνε και η απάντηση που πήρα ήταν «ε αφού βγήκε κορυφαία με την Εθνική στο βραβείο των ομάδων, το έδωσαν στη Μαριάννα Λυμπερτά. 

Μαριάννα Λυμπερτά

Τεράστια αθλήτρια η Λυμπερτά χωρίς δεύτερη κουβέντα γιατί θ’ ακούσω τίποτα και θα… υποτροπιάσω. Αλλά πως σας ακούγεται εσάς; Πρώτη στον κόσμο δεύτερη στην Ελλάδα. Όσο για την δικαιολογία, τι να πω, είναι δηλαδή σαν να ψηφιστεί καλύτερη ομάδα στον κόσμο η Μπαρτσελόνα και τον τίτλο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή να μην τον πάρει ο Μέσι, γιατί είναι στη Μπάρτσα. Ελληνικό.

Τέλος πάντων. Α, έχω μια ακόμη απορία, όλο απορίες έχω όμως, πως γίνεται να βγαίνει κορυφαία μια ομάδα, αλλά όχι ο προπονητής της και πως γίνεται να είναι κορυφαίος ένας προπονητής αλλά όχι η ομάδα του;

                                                                               Διονύσης Στρούμπος

15 50 "Τις Νύχτες Ντύνομαι Παιδί" - Official Video Clip 2011 - HQ

Michel… apologie à l'Ajax

Πρόκειται για μια ομάδα με τεράστια ιστορία. Δέκα Ευρωπαϊκούς τίτλους, οι τέσσερις στην κορυφαία διοργάνωση, αυτή των Πρωταθλητών, ποδοσφαιριστές σύμβολα της εποχής τους και σύλλογος που παρουσίασε το total football στον Παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη, Ο Άγιαξ αξίζει σεβασμό. Το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έχει 3-4 ομάδες σημεία αναφοράς ανά εποχή. Μια απ’ αυτές είναι ο «Αίαντας».  Τα όσα έγιναν στην Άμστερνταμ Αρένα είναι χειρότερα από την παρωδία της Κροατίας, στο ματς της Ντιναμό με τη Λυών. Η αντιμετώπιση του Άγιαξ από τη διαιτησία στο εντός (!) έδρας παιχνίδι του, είναι το μαχαίρι στην πλάτη της αξιοπιστίας του Τσάμπιονς Λιγκ. Η διοργάνωση με τα εκατομμύρια των τηλεθεατών σε όλο τον κόσμο, με τους εκατοντάδες χιλιάδες φιλάθλους που γεμίζουν τα γήπεδα με την καρδιά τους να χτυπά δυνατά για τις ομάδες που αγαπούν, δείχνει διάτρητη. Χάνει τη γυαλάδα της. Μυρίζει. Μπορεί η ίδια η UEFA να μην θεωρεί πως υπάρχει κάτι μεμπτό στα δύο παιχνίδια, όμως ο κόσμος δεν είναι χαζός. Εξάλλου η UEFA έκανε λόγω για...ύποπτα πονταρίσματα. Αυτό είναι που την ενδιαφέρει μάλλον. Να μην «φύγουν» τα.. φράγκα σε λάθος μεριά.

Την Τρίτη έγινε πολύς λόγος για το παιχνίδι της Ντόρτμουντ με τη Μαρσέιγ. Κάποιοι μίλησαν για περίεργη ανατροπή, άλλη για απλή αδιαφορία. Κάποιοι άλλοι δε, το πήγαν ακόμη πιο πέρα. Έκαναν λόγω για «ενίσχυση» των Γαλλικών ομάδων καθώς και των Γερμανικών. Αλλά σκέφτηκα, ποιες Γερμανικές, αφού την ομάδα της Βεστφαλίας την «ξάπλωσαν». Αλλά κάπου εκεί μου ήρθε στο μυαλό – που ακόμη δουλεύει – κάτι που κουβεντιάζαμε με τον Γιάννη Καραλή. Την απίθανη εύνοια της διαιτησίας που έχει η Μπάγερν Μονάχου. Με παράδειγμα, καθόλου τυχαίο, αλλά πραγματικό, το πρώτο παιχνίδι του ομίλου μεταξύ Μπάγερν και Μάντσεστερ Σίτι στην Αλιάνς Αρένα. Πέναλτι μαρς στο δεύτερο μόλις λεπτό υπέρ της Σίτι, αλλά δεν δίνεται και γκολ οφσάιντ  των Γερμανών που μέτρησε κανονικά. Κλειδωμένο τρίποντο για τους Βαυαρούς και «αβάντζα» για τη συνέχεια του ομίλου. Μετά ήρθε η διατησία με τη Νάπολη, πάλι στην Αλιάνς Αρένα για να δοθεί από νωρίς το εισιτήριο για τους κόκκινους.

Tο χθεσινό «πάρτι» της Λυών με 6(!!) γκολ σε 20 λεπτά… όχι σε ένα ημίχρονο, έρχεται να προστεθεί στα καμώματα της Τρίτης. Μην σας κάνει εντύπωση αν δείτε τα πράγματα έτσι, που ο δρόμος για τον τελικό στρωθεί με ροδοπέταλα για τη Μπάγερν Μονάχου. Επίσης με δύο ομάδες από τη Γαλλία στην φάση των «16», που κανονικά δεν θα ήταν καμία (!) δίνονται περισσότερες πιθανότητες να περάσει μια από τις δύο στους «8» του θεσμού. Μπορεί να υπερβάλω. Μπορεί και όχι. Μπορεί αυτή η «πόρνη» μπάλα, που εύστοχα την είχε χαρακτηρίσει ο Όσιμ, να κάνει τα δικά της. Όπως και να έχει πάντως…

Michel… apologie à l'Ajax... ίσως και στον Ολυμπιακό.  

Ένα τέλος, μια αρχή για τον Ολυμπιακό

Το παιχνίδι τελείωσε και αποτελεί πλέον μέρος της Ευρωπαϊκής ιστορίας του Ολυμπιακού. Από χθες το βράδυ έχουν ακουστεί πολλά, άλλα καθαρά ποδοσφαιρικά, άλλα λιγότερο, άλλα απέχουν παρασάγγας. Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι γεγονός και δεν χωρούν αμφιβολίας. Για παράδειγμα το ότι ο Ολυμπιακός κατάφερε στα 5 από τα 6 παιχνίδια που έπαιξε στον όμιλό του να κερδίσει τα θετικά σχόλια των αντιπάλων του. Οι ερυθρόλευκοι έδειξαν για πρώτη φορά πως τη συμμετοχή τους στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση την βλέπουν εντελώς διαφορετικά, από το πώς την έβλεπαν τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε, έχει πλέον και το υλικό αλλά κυρίως τον… χώρο να φτιάξει μια ομάδα χωρίς κανείς να τον περιορίζει. Χωρίς κανείς να τον φρενάρει στον βωμό της «πώρωσης» της κατάκτησης ενός ακόμα τίτλου στο Πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός έχει αποκτήσει ποδοσφαιρική ταυτότητα και μάλιστα από τις… καινούργιες, εκείνες που μπορείς να ταξιδέψεις ελεύθερα στην Ευρώπη.

Ο κόσμος των Πειραιωτών έχει ξεπεράσει και τον εαυτό του με τη φετινή του παρουσία εντός και εκτός Ελλάδας, εντός και εκτός Καραϊσκάκη. Όλος ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει status, κυρίως αγωνιστικό.

Η διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ είναι ξεκάθαρο πως κάθε χρόνο έχει παρόμοιο φινάλε στη φάση των ομίλων. Έχει γίνει πολλές φορές το ίδιο σκηνικό, με αυτό στην Βαστφαλία, μόνο που αυτή τη φορά έφτασε και στην… πόρτα μας, στην πόρτα Ελληνικής ομάδας. Σίγουρα είναι ενοχλητικό, σίγουρα αισθάνεσαι αδικημένος, σίγουρα ήταν αυτό που λέμε «μαχαιριά στην πλάτη». Όμως, that’s life ή καλύτερα… that’s footballs life. Σκληρή πολλές φορές. Επειδή όμως είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία, θεωρώ πως όλα όσα έχουν γίνει χθες αποτελούν την ίδια στιγμή ένα τέλος και μια αρχή. Την αρχή μια πορείας που μπορεί να φτάσει μακριά για τον Ολυμπιακό. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ενίσχυση στο ρόστερ του Ολυμπιακού, σίγουρα όμως έχει ανάγκη. Έστω και μια, δύο… ενέσεις. Αν λοιπόν η κλήρωση του Γιουρόπα φέρει έναν καλό αντίπαλο στον Ολυμπιακό, που η λογική λέει πως θα είναι βατή, μιας και οι ερυθρόλευκοι είναι στους ισχυρούς και μάλιστα το δεύτερο ματς θα γίνει στο Καραϊσκάκης, τότε η φάση των 16 είναι ορθάνοιχτη. Αν λοιπόν οι Πρωταθλητές καταφέρουν να φτάσουν έστω στους 8 τότε θα μιλάμε ακόμη για τον αποκλεισμό από το Τσάμπιονς Λιγκ με… βαριά καρδιά;

Αν κάτι μπορούμε να πούμε για το Ντόρτμουντ – Μαρσέιγ εκτός αγωνιστικών θεμάτων, είναι πως πλέον η ομάδα του Κλοπ «σκότωσε» την ρύση «Οι Γερμανοί μάχονται μέχρι τέλους και δεν τα παρατάνε ποτέ».

Τέλος υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ Άρσεναλ και Ντόρτμουντ. Οι Άγγλοι και ο Βενγκέρ ήταν ξεκάθαροι δύο μέρες πριν το παιχνίδι. «Θα παίξουν παίκτες που δεν παίζουν βασικοί, για να τους δοθεί η ευκαιρία να αποδείξουν πως αξίζουν μια θέση στην  Άρσεναλ». Αυτό είπε ο Αλσατός, αυτό κι έκανε. Η Ντόρτμουντ όμως παράτησε το ματς στα μισά. Δέχτηκε το γκολ στο 2-1 και είπε, αφού δεν προκρίνομαι εγώ πέρνα εσύ (Μαρσέιγ). Αυτό είναι τραγικό. Για τους ίδιους. Όχι για τον Ολυμπιακό. Για την ίδια την ομάδα. Για τους οπαδούς της. Δεν πάλεψε για το «γαμώτο» που λέμε, δεν πάλεψε μέχρι τέλους και μην ξεχνάμε πως πρόκειται για την Πρωταθλήτρια Γερμανίας και για μια ομάδα που έχει κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1997.  

Αυτά είναι λάθη!!!

Ο Ελληνικός λαός λέει πως γάμος δίχως κλάμα και κηδεία δίχως γέλιο δεν υπάρχει. Σε κηδεία όμως σε περιοχή κάπου στην Ελλάδα, οι παρευρισκόμενοι είχαν περίεργη συμπεριφορά. Γέλια, τραγούδια, άλλοι πήδαγαν από τάφο σε τάφο και άλλα παλαβά.

Γραφείο κηδειών παρήγγειλε κόλλυβα και κουραμπιέδες από ζαχαροπλαστείο στο οποίο εργάζονταν μέλη κυκλώματος διακίνησης ναρκωτικών. Έτσι τα παληκάρια αντί να δώσουν την κανονική παραγγελία στης οικογένεια, της έδωσαν την "φτιαγμένη". Τίγκα στην κόκα οι κουραμπιέδες. Ούτε ένα, ούτε δύο κιλά, αλλά 650(!!) κιλά κουραμπιέδες "κολομβιανοί".

"Ώπα μανίτσα μου, λάθος"... αλλά η οικογένεια συνέχισε να γελάει και όχι να κλαίει τον μακαρίτη.

Μετά από καταγγελία, μάλλον κάποιος... γνώστης πήρε...γραμμή τι είχε γίνει και κάλεσε την διώξη. Εκείνοι έκαναν έφοδο στο εργαστήριο του ζαχαροπλαστείου και κατασχέθηκαν 60 κιλά ανόθευτης κοκαΐνης σε φορτηγό με προορισμό την Βουλγαρία.