Αφιερωμένο σ' όλους εκείνους που την είδαν αλλιώς...

Τραβήξου πιο πέρα μούσα μου και δωσ' μου
λίγο έμπνευση να γράψω δυο λόγια για την γωνιά του κόσμου
που διαλέξαμε να φτιάξουμε το όνειρό μας
με λίγο χώμα και νερό απ' τον ουρανό μας.
Με την φωτιά που 'καιγε τώρα καιρό τα σωθηκά μας
τρατάρουμε και τον φονιά μας
η φυγή μας στολίστηκε με μελωδίες και λέξεις
και γουστάρουμε πολύ ψυχή μου κοίτα ν'αντέξεις.
Σκίσαμε λίγο τα μανίκια απ'την παλιά την φορεσιά
τώρα χωρίς δεκανίκια και μακριά απ' τη μοιρασιά
θα κοιτάμε χωρίς ποτέ να γελάμε
κάποτε όλα ήταν μαζί δεν το ξεχνάμε.
Κάποιοι διαλέξανε αυτά τα ρούχα τους να 'ναι καλά
ντυθήκανε ανάλογα και φύγαν για ψηλά
άλλοι αράξανε στη λερωμένη τους φωλιά
τώρα οι προδότες είν' της μόδας να στέλνουνε φιλιά.
Κάποιοι θα ντύσουνε την φτήνια μας χλιδή
και που'σαι ακόμα τα πιο καλά δεν τα'χεις δει
τώρα που τελειώνουνε τα χρόνια του 9
εδώ στου κόσμου τη μικρή μας τη γωνιά.

Εδώ στου κόσμου τη γωνιά
έφτιαξα όνειρο φονιά,
πέταξα τη φορεσιά,
δε χωράω στη μοιρασιά.

Σ' αυτήν εδώ λοιπόν τη μικρή κοσμογωνιά
φτιάξαμε όνειρο μικρό φονιά
που μπορεί και να σκοτώσει πρώτα εμάς
ούτε να φοβάσαι μα ούτε και να γελάς.
Όλοι οι άλλο οι παγκόσμιοι ανάγκη δεν έχουν
αν βγεί στην πιάτσα η μόδα πίσω της τρέχουν
να της ψωνίσουν νυφικό να της τάξουνε γάμο
και ν' αφήσουν την ψυχή τους στα πόδια της χάμω.
Όμως εμάς η φωτιά κι η προσφυγιά μας
είναι γκόμενες πιστές στην αγκαλιά μας
που ποτέ τους δεν θα φύγουν μέσα απ'την ψυχή μας
κι αν θα χαθούμε νωρίς θα'ρθουν μαζί μας.
Φτάνει που ζήσαμε παρέα χωρίς ζωή κανείς να κλέψει
κι ούτε απλώσαμε χέρι σε ό,τι είχαμε ζηλέψει
φτιάξαμε μόνοι στη λάσπη το όνειρό μας
το ίδιο μισούμε μετά το λυτρωμό μας.
Το ίδιο ψέμα φτύνουμε απ' το στόμα
κι αν φοβάστε δεν είναι αργά ακόμα
ο ήλιος θα σας φέρει τα πιο κακά μαντάτα
σε τούτη τη γωνιά θα'μαστε πρόσφυγες για πάντα.
Κι άντε να δώ κουράγιο που θα βρείτε
στους αφέντες σαν ξανά υποκλιθείτε
για να κρεμάσουν το όνειρό μας όμως δεν φτάνουν τα σκοινιά
μέχρι εδώ στου κόσμου τη γωνιά.