Μία στιγμή αδυναμίας του εγώ μου...

- Εγώ: Που πάνε τα πράγματα ρε φίλε...
- Κι Εγώ: Που να ξέρω,καλά τι σε έπιασε τώρα, εσύ ποτέ δε με ρώταγες τέτοια. Πείνασα...
- Εγω: Πάλι πείνασες, τι διάολο τώρα που είναι όλα πανάκριβα εσύ πεινάς όλο και περισσότερο...
- Κι Εγώ: Ααα να τα μας καλά πλάκα μου κάνεις; Πως μου μιλάς έτσι, εμείς πάντα τα βρίσκαμε την ώρα του φαγητού, τι έπαθες τώρα;
- Εγώ: Δεν ξέρω, δεν είμαι καλά, η ελιά θα φταίει..
- Κι Εγώ: Ναι έφαγες το γουρούνι μαζί με τον πάσαλο και σε φταίει η ελίτσα.
- Εγώ: Α τώρα που είπες ελίτσα μήπως να σκεφτούμε καμία μπίζνα με τίποτα χωράφια με ελίες, λάδι και τέτοια;
- Κι Εγώ: Αχ δε μπορώ να σε ακούω δεν είσαι εγώ. Θέλω το Εγώ μου πίσω. Δε με αναγνωρίζω...
- Εγώ: Εγώ είμαι Εγώ μου, αλλά οι εποχές έγιναν ζόρικες και δεν ξέρω με χαλάνε οι σκέψεις.
- Κι Εγώ: Μα εσένα, δηλαδή εμένα, βασικά όχι εμένα, αλλά εσένα που πια δεν είσαι Εγώ, αλλά... ωχ μπερδεύτικα. Εσένα δεν σε χάλαγαν ούτε οι γίγαντες...
- Εγώ: Έχω προβληματιστεί. Σκέφτομαι τα πράγματα σοβαρά.
- Κι Εγώ: Τι έχεις κάνει; Α, μπορώ Εγώ να μην είμαι το Εγώ σου και να γίνω κάτι άλλο; Τώρα προβηματίστηκα κι Εγώ για εμένα. Πως τα έκανες έτσι με εμάς τώρα;
- Εγώ: Η Τρόικα φταίει και το ΔΝΤ.
- Κι Εγώ: Τι φταίει; Ρε μήπως θες να μας χωρίσεις, όχι πες το θα το δουλέψω μέσα μου, πες το και θα το κάνω. Εγώ θέλω να είμαι καλά, δηλαδή να είσαι καλά, fuck, να είμαστε καλά. Όχι άμα το θές πες το, δεν το θές ε;ε;
- Εγώ: Παπαπαααα πολύ μιλάς και μου χαλάς την ροή της σκέψης...
- Κι Εγώ: Πνεύμα του κακού εις το όνομα του Κυρίου σε διατάζω να βγεις απο το Εγώ μου... Φύγει πνεύμαααα.
- Εγώ: Καλά βλαμμένος είσαι ρε;
- Κι Εγώ: Να το, να το, είσαι είπες, είσαι όχι είμαι. Θές να μην είμαι το άλλο το Εγώ σου πιαααα...
- Εγώ: Έλα ρε μην κάνεις έτσι, έλα και κλαις φάλτσα. Έλα μια στιγμή αδυναμίας ήταν, έλα πάμε να φτιάξουμε μια μακαρονάδα με κιμά να πάνε οι πίκρες κάτω.
- Κι Εγώ: Ναι, ναι, Εγώ επέστρεψες, Εγώ μου πόσο χαίρομαι που είσαι και πάλι το Εγώ μου που ήξερα...Με επιτραπέζια κεφαλογραβιέρα η μακαρονάδα με κιμά ε;
- Εγώ: Πάντα...