Αλλάζουμε...

Ήρθε η ώρα, οι πόνοι έγιναν έντονοι, υπάρχει αγωνία, στιγμές έντονες, γλυκές, τρυφερές. Τρεις αλλαξιές για τη μαμά, τρεις για το μωρό, "την οδοντόβουρτσα μην ξεχάσεις αγάπη μου", τα κλειδιά του αυτοκινήτου, μια ζακέτα, είναι πρωί και κάνει κρύο "και την κάμερα πάρε". Πρέπει όπως και στο πρώτο παιδί να το έχουμε όλο γραμμένο στο βίντεο να του το δείξουμε. Το ασανσέρ, τα σκαλοπάτια, η πόρτα, ένας σκύλος, ένας άγνωστος, ένας θάνατος. Μια ζωή ερχόταν και μια έφευγε. Η μια θα ήθελε να έχει γνωρίσει την άλλη και η δεύτερη λαχταρούσε να γνωρίσει την πρώτη. Όμως αλλάζουμε. Σαν χώρα.Σαν άνθρωποι. Μας αλλάζουν με το έτσι θέλω. Μια μάνα και γυναίκα μένει μόνη, ένα παιδί θα περιμένει για πάντα το μπαμπά να επιστρέψει για να του ανοίξει την πόρτα κι ένα μωρό θα μάθει πως ο μπαμπάς δολοφονήθηκε λίγο πριν γεννηθεί αυτό. Δολοφονήθηκε για μια κάμερα. Δολοφονία που θυμίζει χώρες της Λατινικής Αμερικής ή χώρες του ξεχασμένου απο τον Θεό ανατολικού μπλοκ. Θα μάθει να μισεί εκείνους που δεν του επέτρεψαν να γνωρίσει τον μπαμπά του. Θα μάθει πως εκείνοι θα είναι για πάντα οι κακοί, οι δολοφόνοι, οι φονιάδες. Αλλάζουμε. Μας αλλάζουν. Μας "φυτευουν" συναισθήματα ξένα για τους Έλληνες και την Ελλάδα. Αλλάζουμε. Αλλάζω. Πονάω και η σκέψη χαλάει. Δακρίζω για τα παιδάκια αυτά και η σκέψη μου αγριεύει. Συγνώμη που δε μπορώ να την φρενάρω. Αλλά πονάω. Αλλά πονάνε. Μα πρέπει βαθιά να είναι η ανάσα που θα πάρουμε για να ηρεμήσουμε και να μαζέψουμε την σκέψη μας. Αλλάζουμε. Μας αλλάζουν. Μας κάνουν σαν κι αυτούς, να επιζητούμε την εκδίκηση, να επιζητούμε τον θάνατο κι όταν εκείνος έρθει να το γλεντάμε στους δρόμους σαν δαιμονισμένοι, σαν καταραμένοι να χάσουμε κάθετι το ανθρώπινο μέσα μας. Αλλάζουμε. Μας αλλάζουν, γινόμαστε σκληροί, σχεδόν κακοί. Αλλά είναι εκτός λογικής, η δολοφονία ενός ανθρώπου για μια κάμερα το 2011. Συγνώμη μικρά μου, μα ο μπαμπάς δεν θα 'ρθει.