Η γραμμή μεταξύ προσβολής και σχόλιου είναι λεπτή!

Διάβασα στο blog tro-ma-ktiko ένα κείμενο με θέμα το άρθρο-σχόλιο του δημοσιογράφου Γιάννη Η. Χάρη με θέμα τον Γέροντα Παϊσιο και κάποιες διδαχές του. Χωρίς καμία αμφιβολία η ελευθερία του λόγου δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Ο κάθε συνάδελφος έχει το δικαίωμα να γράψει τη γνώμη του αφού τέτοια παραθέτει ο συγκεκριμένος

δημοσιογράφος και όχι ρεπορτάζ ώστε να μην παραθέσει τα γεγονότα ως έχουν. Αυτό νομίζω πως δεν αλλάζει και δεν αμφισβητήτε απο κανέναν. Από την άλλη τα θρησκευτικά θέματα είναι πολύ λεπτά. Η πίστη είναι επίσης δικαίωμα του καθενός και σε δύσκολες ημέρες όπως αυτές που βιώνουμε, μετατρέπετε σε δεκανίκι για την ηρεμία της ψυχής των πιστών. Όταν αναφερόμαστε σε αυτήν θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί διότι αγγίζουμε πολύ ευαίσθητες "χορδές". Η Ορθόδοξη πίστη δίνει το δικαίωμα σε όλους να την κρίνουν, να την κατακρίνουν, να την χλευάσουν. Το Ελληνικό κράτος δεν διόκει εκείνους που θα αναφερθούν με φεδρότητες κατά της πίστης, έτσι ο καθένας μπορεί να βρίσει, να μειώσει, να ευτελίσει την πίστη, την Ορθοδοξία και γενικότερα την Θρησκεία. Αυτό το οποίο αναφέρω είναι υπαρκτό, όπως όμως και το γεγονός πως ο σεβασμός προς την πίστη είναι θέμα ανθρώπου. Αν κάποιος δεν αισθάνεται πως η γραμμή μεταξύ

σχόλιου και της προσπβολής της πίστης είναι πολύ λεπτή.

Παραθέτουμε το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε:

Τα Νέα, 7 Μαΐου 2011

Γιατί ο Θεός παίρνει τους νέους;

Μεγάλη Τετάρτη και Μεγάλη Πέμπτη, και σε επανάληψη το Μεγάλο Σάββατο, προβλήθηκαν από την –κρατική– ΕΤ3 «Λόγοι, έργα και διδαχές του γέροντα Παϊσίου».

Δεν ξέρω τι διδαχές πρόβαλε το κρατικό κανάλι, φαντάζομαι όμως πως δε θα παρέλειψε την ουσιώδη, όπως αναπαράγεται σε πολλά ειδικά ιστολόγια, αγιορείτικα βήματα, ορθόδοξης πίστης κτλ., αυτήν που αναπτύσσει όλο το θεϊκό σχέδιο για τη ζωή και το θάνατο των ανθρώπων:

Στην ερώτηση «γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν τόσοι νέοι άνθρωποι;» ο Παΐσιος απαντά πως ο Θεός παίρνει τον κάθε άνθρωπο «στην καλύτερη στιγμή της ζωής του», «για να σώσει την ψυχή του». Ιδού το όλο σχέδιο:

«Εάν δει ότι κάποιος θα γίνει καλύτερος, τον αφήνει να ζήσει. Εάν δει όμως ότι θα γίνει χειρότερος, τον παίρνει για να τον σώσει. Μερικούς πάλι, που έχουν αμαρτωλή ζωή, αλλά έχουν τη διάθεση να κάνουν το καλό, τους παίρνει κοντά Του, πριν προλάβουν να το κάνουν, επειδή ξέρει ότι θα έκαναν το καλό μόλις τους δινόταν η ευκαιρία. Είναι δηλαδή σαν να τους λέει: “Μην κουράζεσθε• αρκεί η καλή διάθεση που έχετε”. Άλλον, επειδή είναι πολύ καλός, τον διαλέγει και τον παίρνει κοντά Του, γιατί ο παράδεισος χρειάζεται μπουμπούκια. Φυσικά, οι γονείς και οι συγγενείς είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβουν αυτό. Βλέπεις, πεθαίνει ένα παιδάκι, το παίρνει αγγελούδι ο Χριστός και κλαίνε και οδύρονται οι γονείς, ενώ έπρεπε να χαίρονται. Γιατί πού ξέρουν τι θα γινόταν, αν μεγάλωνε;»

Πρέπει έτσι να χαίρονται οι γονείς. Άλλωστε «από εκείνη τη στιγμή έχουν έναν πρεσβευτή στον Παράδεισο. Όταν πεθάνουν, θα ’ρθουν τα παιδιά τους με τα εξαπτέρυγα στην πόρτα του Παραδείσου να υποδεχθούν την ψυχή τους. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό!

»Στα παιδάκια πάλι που ταλαιπωρήθηκαν εδώ από αρρώστιες ή από κάποια αναπηρία ο Χριστός θα πει: “Ελάτε στον Παράδεισο και διαλέξτε το καλύτερο μέρος”. Και τότε εκείνα θα Του πουν: “Ωραία είναι εδώ, Χριστέ μας, αλλά θέλουμε και τη μανούλα μας κοντά μας”. Και ο Χριστός θα τα ακούσει και θα σώσει με κάποιον τρόπο και την μητέρα».