Τσαμπουκάδες και καλάσνικοφ...

Μηδέν όνειρα, μηδέν στόχοι, η ζωη τούς γυρνά την πλάτη. Είτε δεν έχουν δουλειά, είτε την έχουν χάσει. Βλέπουν ένα παρόν προβληματικό που τους μιλούν μόνο για αδιέξοδα. Το ποδόσφαιρο αποτελεί τη μόνη - ξεπερνώντας την φύση του - εκτόνωση για τους νέους. Είναι γνωστό και δεδομένο πως ΠΟΛΥ πιο εύκολα αλλάζεις πολιτικά και θρησκευτικά πιστεύω απ' ότι ομάδα. Είναι επίσης δεδομένο πως το ποδόσφαιρο αποτελεί για την πολιτεία τον κουβά ώστε να πέσουν σε αυτό όλοι με τα μούτρα αφήνοντας πιο πέρα άλλα ΠΟΛΥ πιο σοβαρά θέματα. Όταν όμως μιλάμε για νέους που το αίμα βράζει, όταν μιλάμε για νέους με τα μέσα τους κοχλάζουν εξ εξαιτίας του τέλματος που τους έχουν βυθίσει και τέλος όταν μιλάμε για νέους γεμάτους οργή τότε η έκρηξη δεν είναι ούτε ξαφνική, ούτε εκτός ελέγχου, ούτε φυσικά μας ρίχνει απο τα σύννεφα. Απο τα σύννεφα πέφτουν είτε οι αδαείς, είτε εκείνοι που αποτελούν μέρους του παιχνιδιού του αποπροσανατολισμού των νέων και όχι μόνο. Ξέρετε δεν φταίει το λιοντάρι αν φάει τον επισκέπτη αλλά εκείνος που το έβγαλε απο το κλουβί του. Θα πρέπει να αναλογιστούν λοιπόν όλοι εκείνοι που εμπλέκονται σ' αυτό πως θα το μαζέψουν - εφόσον το θέλουν - διότι απο τις πέτρες πήγαμε στα καδρόνια, απο τα καδρόνια στα μαχαίρια και τώρα στα καλάσνικοφ!