Άντιο καλέ μας άνθρωπε...

Τι μαύρη μέρα.Τι κακά μαντάτα. "Έφυγε" ο Θανάσης Βέγγος. Δεν θέλω να γράψω σε πρώτο πληθυντικό, αλλά σε πρώτο ενικό. Πόσο περίεργο είναι που δάκρισα στο άκουσμα της μαυροείδησης; Μάλλον καθόλου, γιατί είδα κι άλλους που τα χείλη έσφυξαν στο άκουσμα της. Μάλλον καθόλου γιατί Θανάση είχες καταφέρει να είσαι ο φίλος, ο συγγενής. Είχες πάρει τη θέση εκείνου που ο καθένας μας είχε ανάγκη. Πέθανες λέει, μην τους πιστεύεις, οι άνθρωποι σαν κι εσένα δεν πεθαίνουν, άπλα ολοκληρώνουν το έργο τους κι επιστρέφουν στο πλάι του Θεού. Ολοκληρώνουν του έργο τους και μετά οι άνθρωποι μιλούν γι εκείνους. Μ' έκανες να γελάσω όταν είχα τα χάλια μου, όπως κάνουν οι καλοί φίλοι. Έμαθα τις ατάκες σου απ' έξω. Αλλα έκλαψα και σαν μικρό παιδι, γιατί έτσι με έκανες να αισθανθώ, στην πιο σκληρή και ευαίσθητη συνάμα κινηματογραφική σκηνή, όταν πήγες να πάρεις τον νεκρό εγγονό σου στην ταινία "Ψυχή βαθιά". Τη θυμάσαι; Εγώ να ξέρεις θα την κουβαλώ για πάντα μαζί μου. Σ' ευχαριστώ και καλή αντάμωση...