Α, δεν πάμε καλά...

Ο κόσμος έχει... χαζέψει! Τον έχουν σκορπίσει τα προβλήματα. Δεν έχει μυαλό πλέον. Κάνει πράγματα που σίγουρα με καθαρό μυαλό δεν θα έκανε. Είμαι σ' ένα σούπερ μάρκετ, πολύ γνωστό, στο οποίο χάνεσαι διότι είναι πολύ μεγάλο. Όπως ψάχνω να βρω αυτά τα οποία θέλω να αγοράσω και φυσικά πολλά άλλα που δεν θέλω, αλλά αγοράζω, διότι έτσι με έμαθαν και δύσκολα θα το κόψω, έχω μπροστά μου μια κυρία μάλλον κοντά στα 70. Προχωράει μπροστά μου και όπως την κοιτώ βλέπω πως κρατά στο χέρι της ένα καλάθι με 3-4 πραγματάκια μέσα. Στο άλλο χέρι όμως, κρατά μια σακούλα με σοκολατάκια. Μια σακούλα γνωστής φίρμας, που έχει μέσα καμιά 30αριά σοκολατάκια.
Δεν βλέπω όμως αν την έχει ανοίξει ή όχι τη σακούλα. Συνεχίζω να ψωνίζω και κάποια στιγμή στα... μακαρόνια - στα οποία έχω και μια ιδιαίτερη αδυναμία - βλέπω τη σακούλα με τα σοκολατάκια. Μάλλον, πιο σωστά, είδα τη σακούλα που ΕΙΧΕ σοκολατάκια. Διότι λέω, "φαίνεται πως το σκέφτηκε καλά και είπε να μην τα αγοράσει, θα βαρέθηκε να τα πάει στη θέση τους και την παράτησε εδώ τη σακούλα". Αμ πως, που έλεγε και ο Χατζηχρήστος. Πλησίασα τη σακούλα και την βλέπω ανοιχτή και γεμάτη χαρτάκια από τα σοκολατάκια. Έπαθα πλάκα. Η γιαγιά είχε φάει 30(!!) σοκολατάκια όση ώρα έψαχνε τι θα πάρει. Αφού τα έφαγε παράτησε και τη σακούλα για να μην τα πληρώσει. Τώρα όχι πως με κόφτει για το σούπερ μάρκετ, αλλά να φάει 30 σοκολατάκια; Πόσο ζάχαρο να είχε άραγε μετά; Γι' αυτό σας λέω ο κόσμος δεν πάει καλά. Το βλέπετε και στο πως οδηγούν. Στο πως αντιδρούν και στο πως κοιτάνε. Όλοι έχουν το βλέμμα της αγελάδας που βοσκάει και χαζεύει τα τρένα που περνάνε...