Ξυπνάς το πρωί ύστερα από μια δύσκολη εξαιτίας της δουλειάς ημέρα, πίνεις τον καφέ σου και μιλάς, χωρίς να θες να το πιστέψεις για τον "ταξίδι" προς την αλήθεια του Νίκου Παπάζογλου. Μιλάς και θυμάσαι τραγούδια και στοιχάκια και ρεφρέν και γκόμενες που τους τα είχες αφιερώσει. Μιλάς και κάθε τρεις και λίγο μονολογείς "ε ρε πούστη Χάρε". Πίνεις τον καφέ σου και ξεκινάς με το αυτοκίνητο να επιστρέψεις στην Αθήνα, με τον καιρό να μην είναι σύμμαχος για την καλή σου διάθεση. Αυτό το σπαστικό Βρετανικό ψιλόβροχο, είναι σαν να σου λέει ότι σήμερα δεν θα σε αφήσω να σηκώσεις κεφάλι. Οδηγάς, μιλάς με το συνάδελφο που έχεις δίπλα σου και το τηλέφωνό σου χτυπά. "Άκουσα στο ραδιόφωνο...", είναι οι τρεις πρώτες λέξεις που ακούς και σκέφτεσαι, πάλι καμιά ανακοίνωση του Γόντικα θα είναι ή κανένα σόου του Μπέου. Η συνέχεια όμως έρχεται σκληρή "πως σκοτώθηκε ένας παίκτης της Ξάνθης, έξω από την Καβάλα". Ο εγκέφαλος, ένα περίεργο πράγμα, δεν θέλει να ακούσει αμέσως για τον θάνατο και ζητάς να ακούσεις και πάλι αυτό που σου είπε. "Σκοτώθηκε ένας παίκτης της Ξάνθης" σου λέει και ανατριχιάζεις. Του έχεις μιλήσει, του έχεις κάνει πλάκα, τον έχεις θαυμάσει για κάποια του ενέργεια, τον έχεις κριτικάρει. Τον έχεις φρέσκο στο μυαλό σου. Τέλος. Δεν υπάρχει πια. Έτσι απλα. Μέσα σε μια στιγμή. Αυτή τη πουτ@ν@ τη στιγμή που κόβει τα πάντα σαν ακονισμένη λεπίδα. Αυτή τη στιγμή που από πίσμα δεν θες να πιστεύεις πως μπορεί να σου κλείσει το μάτι. Η ζωή είναι σεναριογράφος σκληρή. "Πήγαινε να ριθμίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες του γάμου του". Το ακούς και δε μπορείς να το πιστέψεις. Σκέφτεσαι πόσο άσχημο παιχνίδι του έπαιξε η ζωή. Σ' αυτόν και στην κοπέλα του και στους δικούς τους. "Α ρε πούστη χάρε, βόλτες κόβεις";
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου